Miasto powstało w drugiej połowie XVI wieku w miejscu pokładów soli. Ćwierć mili od miasteczka była solanka, gdzie warzono sól. Miasto początkowo nazywało się Ryków, a z czasem przejęło nazwę wioski i stało się Starym Kosowem. Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z XV wieku. Jest to darowizna litewskiego księcia Świdrygiełły dla bojara Włada Dragosyna, datowana 31 sierpnia 1424 roku. Od 1867 Kosów staje się stolicą powiatu, a od 1939 roku – rejonu. Od 1934 po 1939 pełna nazwa miasta brzmiała Kosów Huculski, a w okresie okupacji niemieckiej na korespondencji widniały pieczątki „Kosów koło Kołomyi” (Kosiw ad Kolomea).

Jeszcze w XIV w Kosowie założono klasztor. Klasztory w tych czasach były nie tylko zakładami duchowymi, ale ośrodkami oświaty i nauki – w klasztorze i cerkwi św. Mikołaja była biblioteka. Świątynia została zlikwidowana pod koniec XVIII wieku. Kosów zawsze był wielonarodowym miastem. Mieszkali tu Polacy, Rosjanie, Romowie, Mołdawianie, Białorusini, Tatarzy i Żydzi. Tu, w Kosowie, powstał chasydyzm, założycielem którego był Izrael ben Elizer, zwany też Baal Szem Tow (1700? – 1760), który mieszkał tu w latach 30-40 XVII wieku.

Sami Huculi zawsze byli pobożnymi i głęboko wierzącymi ludźmi. Cerkwie huculskie mają swój odrębny styl architektoniczny, specyficzne malowidła ikonostasu. Duchowość Hucułów sprawiała, że nikomu, nigdy nie udało się złamać tego narodu siłą. Przykładem głębokiej wiary jest odbudowa w Kosowie wspaniałej cerkwi św. Wasyla Wielkiego, która spłonęła w 2009 roku. Nowa świątynia powstała w ciągu dwóch lat z datków mieszkańców. Tworzyli ją młodzi budowniczowie ze wsi Głowy rejonu werchowyńskiego. Ta drewniana konstrukcja stała się ozdobą całej Ukrainy i dowodem niedoścignionego mistrzostwa huculskich architektów.

Pierwsza szkoła w mieście została otwarta w 1792 roku. O stosunku miejscowych mieszczan do oświaty świadczy fakt, że Wojciech Kubczyński w 1830 roku zbudował nowy gmach szkoły i przeznaczył fundusze na jej utrzymanie oraz na utrzymanie nauczyciela. W latach 1845-53 w Kosowie nauczycielem był o. Josafat Kobryński, autor pierwszego ukraińskiego elementarza i metodyki nauczania. Na przełomie XIX-XX wieków na terenach powiatu prowadzone były badania etnograficzne. Prowadzili je m.in. znani ukraińscy historycy, literaci i etnografowie. Wielką pomoc w ich przebiegu okazywała inteligencja i wieśniacy, którzy dzielili się swymi wiadomościami. Prace etnograficzne prowadził tu też Polak Oskar Kolberg i Austriak Rajmund Kaindl.

Nieliczna, ale bogata twórczą energią huculska inteligencja ma swój wkład w niepodległości ojczyzny i jednoczy ludzi w celu przezwyciężenia socjalno-ekonomicznych problemów. Tu właśnie, gdzie przeważają małe firmy, została założona spółdzielnia kredytowa „Kosowska”, która odrodziła ruch spółdzielczy na Huculszczyźnie. Dziś spółdzielnia „Kosowska”, lub jak nazywają ją mieszkańcy – „kredytówka”, stała się modelową nie tylko dla Przykarpacia, ale i dla całej Ukrainy.

Otwartość i gotowość do pomocy swoim członkom, aktywny udział w życiu społeczności, otwierają drzwi dobroczynności i chęci pomocy bliźniemu. Dobroczynność ogrzewa serca, generuje humanitarny stosunek do partnera. Na tegorocznym zebraniu, akcjonariusze podtrzymują inicjatywę sprzyjania rozwojowi kultury, sztuki i duchowego rozwoju młodzieży.

Spółdzielnia kredytowa „Kosowska” wystąpiła z inicjatywą stworzenia turystyczno-informacyjnego centrum asocjacji turystycznej „Huculia”, która współpracuje z wieloma spółdzielniami Ukrainy. Nawiązywane są kontakty z zagranicznymi partnerami, zainteresowanymi we współpracy. Działalność spółdzielni kredytowej „Kosowska” jest wszechstronna. Zajmuje się ona analizą perspektywy zatrudnienia i poszukiwaniu pracy dla mieszkańców rejonu. Potwierdzeniem tego są usługi kredytowe w sferze rozwoju agroturystyki, szkolenia dla właścicieli pensjonatów, prowadzone są szkolenia w układaniu biznes-planów. Spółdzielnia prowadzi szkolenia i pomaga w stworzeniu ośrodków agroturystyki, jako priorytetowej działalności gospodarczej w Karpatach.

Od lat ludność Kosowa umiała pracować i gościnnie przyjmować ludzi. Jeszcze z początkiem XX wieku Kosów był bardzo popularnym miasteczkiem uzdrowiskowym, gdzie zjeżdżali się goście z całej Europy. Odpowiednio do decyzji ukraińskiego rządu z 16 lipca 2001 roku „O zatwierdzeniu listy historycznych miejscowości Ukrainy” Kosów otrzymał tytuł miasta historycznego, a od września 2004 roku jest uzdrowiskiem.

Początek kosowskiemu uzdrowisku dała, jeszcze w latach 90. XIX wieku, inicjatywa słynnego lekarza Apolinarego Tarnawskiego, założyciela polskiej bariatrii. Kosów przed wojną był bardzo popularną miejscowością wypoczynkową. Rozgłosowi Kosowa sprzyjał fakt, że przyjeżdżali tam ludzie o znanych nazwiskach. Z tego względu, w pierwszej połowie XX wieku Kosów stał się drugą, po Zakopanem, galicyjską stolicą polskiej bohemy. Na letni wypoczynek zjeżdżali tam najwybitniejsi polscy artyści, pisarze, aktorzy, poeci, malarze, rzeźbiarze, profesorowie uniwersyteccy oraz politycy i ludzie z najwyższych sfer życia gospodarczego.

Kontynuuje swoją działalności sanatorium i w okresie wolnej Ukrainy. Czyste powietrze, wody mineralne, ekologiczne produkty, bogata flora – są to podstawowe składniki całorocznego wypoczynku i leczenia dzieci z różnych zakątków Ukrainy.

Trudno wyobrazić sobie lepszy wypoczynek niż w Karpatach, w Kosowie. Pomyślny rozwój turystyki staje się wizytówką regionu. W ciągu trzech ostatnich lat, dzięki wysiłkowi biznesmenów i inwestorów, zasadniczo zmieniła się turystyka w regionie: pojawiły się nowe hotele średniej i najwyższej klasy, rozszerzona została sfera usług, wzrosła konkurencyjność.

W Kosowie jest szeroki wybór hoteli – od najtańszych po najdroższe. Niewysokie ceny pobytu i wyżywienia turystów w prywatnych pensjonatach są konkurencyjne dla osób ze średnimi dochodami. Gospodarze pensjonatów organizują wycieczki piesze i konne po oznakowanych trasach turystycznych w rezerwatach przyrody, parkach narodowych i krajobrazowych. Dziś na terenie rejonu działa 15 zakładów turystyczno-uzdrowiskowych. Są też ośrodki sportów zimowych. Jest ponad 100 gospodarstw agroturystycznych. Zwiedzić tu można 17 muzeów, 30 tras turystycznych. Do usług turystów jest 8 hoteli, 1 kemping, 3 sanatoria, 37 zabytków przyrody, 133 zabytki historyczne, kultury i architektury, 3 stadniny koni.

W 2002 roku na terenie rejonu stworzono rezerwat przyrody „Huculszczyzna”, który obejmuje ponad 32 tys. ha. Kosów i okolice przyciąga swoją kulturą, historią, przyrodą, bogactwem możliwości odpoczynku, jest centrum swoistych tradycji, bytu i kultury Hucułów, ich twórczości użytkowej. Budowane są tu: „Obejście św. Mikołaja” w huculskim stylu architektonicznym, działa poczta św. Mikołaja i inne obiekty turystyczne.

Pensjonat „U Lulki” jest jednym z najlepszych prywatnych pensjonatów w rejonie. Proponuje indywidualny, rodzinny, i korporacyjny wypoczynek w drewnianych budynkach. Proponuje pokoje różnej klasy: ozdobione wyłącznie drewnem i kamieniami rzecznymi, autorskimi obrazami na ścianach, wykonanymi unikalną techniką z kory. W jadalni – bogate menu swojskich potraw. Do usług sauna z basenem. Tu można odczuć pełnię i koloryt wypoczynku w Karpatach. Zwolennicy wycieczek ekstremalnych znajdą tu dla siebie wiele okazji do podniesienia poziomu adrenaliny, a odpowiednio rozplanowane trasy wycieczek – odkryją całe piękno Karpat.

Praktycznie tuż obok gospodarstwa „U Lulki”, w gospodarstwie państwa Wakaruków, prowadzona jest hodowla pstrągów, gdzie można skosztować karpackiego miodu, połowić pstrągi i skosztować smacznych dań rybnych, przygotowanych na miejscu.

Kompleksy wypoczynkowe „Bajka”, „Gwiazdy Karpat” oczarowują stylem architektury, gościnnością. Obok jest bar „Koliba”, gdzie proponują dania z regionalnej kuchni huculskiej, przygotowywane w piecu i na ognisku. Niezapomnianym będzie nastrój kolacji przy świecach, trzaski palącego się ogniska, a domowe wina nie zostawią obojętnym nikogo.

W centrum Kosowa jest hotel o tej samej nazwie. Jest to nowy budynek, zbudowany według nowoczesnych technologii. Na gości czeka 14 zacisznych pokoi różnego standardu. Na parterze kawiarnia na 30 miejsc, a w podziemiach – rodzynek XVII-wiecznego Kosowa – piwnice, które zostały zaadoptowane na bar „Skarby Łotkera”.

Zimą można skorzystać z wyciągu orczykowego na górze Michałkowa i trasy o długości 1,4 km, z różnicą poziomów 250 m. Na tej trasie trenują sportowcy, wśród nich i znana ukraińska alpejka Bogdana Maciocka.

Przed turystami otwiera się możliwość własnego poznania kultury i życia duchowego Hucułów w czasie corocznych festiwali muzyki etnicznej i sztuki ludowej w Szeszorach, zlotu pisankarzy w okresie „Wielkanocy w Kosmaczu”, wizyt w pracowniach ludowych artystów i na salach wystawowych. Można uczestniczyć w święcie kolęd, święcie Małanki, Wielkanocy, usłyszeć dźwięk trombity, drymby, skoczne kołomyjki na cymbałach, skrzypcach i fujarce na weselu huculskim. Niezapomniane wrażenia pozostaną po pieszych i konnych wycieczkach po malowniczych zakątkach Karpat, pierwszych próbach wspinaczek na skałach, czy locie na sportowym Jak-52. W pamięci pozostanie koloryt kosowskiego jarmarku huculskiego, na który ściągają lokalni twórcy i można kupić ręcznie wykonane pamiątki huculskie.

Obchody nocy świętojańskiej oczekiwane są przez młodzież. Tu przy ognisku można spotkać postacie z huculskich legend i baśni: Mawkę, Czuhajstra i innych. Turyści oczekują wspinaczki na Howerlę – najwyższy szczyt Ukrainy.

Zjednoczeniu Hucułów sprzyjało zapoczątkowanie festiwali huculskich, w czasie których odbywają się „okrągłe stoły”, sympozja, spotkania utalentowanej młodzieży i zawody sportowe. Odbyło się już XVIII takich festiwali. Na XIX zapraszamy w dniach 27-28 sierpnia 2011 roku.

Z inicjatywy władz miasta i mieszkańców, pieczołowicie chroniących huculskie tradycje odbył się pierwszy festiwal stroju ludowego „ŁudyneFest”. Przeznaczony jest on głównie dla turystów, aby zapoznać ich z różnorodnością i kolorytem huculskich strojów z różnych regionów Karpat. W czasie święta odbyły się pokazy dawnych strojów, kolekcje małżeństwa Strutyńskich, pokaz współczesnej mody inspirowanej tradycjami, które tworzą studenci i profesorowie Kosowskiego Instytutu Sztuki Użytkowej i konkurs na najlepszy strój huculski.

huculska sztuka ludowa ma swoje miejsce w sztuce światowej. Wyroby huculskich mistrzów z drewna, skóry, metalu, wełny wywołują zdumienie i podziw. W Kosowie rozwijane są od wieków różne rodzaje sztuki użytkowej. Mieszkają tu utalentowani ludzie: mistrzowie pędzla i rylca, gliny i metalu, liżnikarstwa i tkactwa. Delikatnym dotykiem rąk tworzą arcydzieła sztuki, energetyką których oczarowany jest cały świat, wychwala sens życia, przybliża człowieka do przyrody. Jest to szczególny kraj, gdzie ludzie żyją według starych tradycji, według huculskich obrzędów, w symbiozie ze swoją kulturą.

Unikalnym oświatowym i naukowym centrum, sformowanym na dawnych tradycjach Huculszczyzny jest Kosowski Państwowy Instytut Sztuki Użytkowej. Pracowało tu wielu znanych ludowych artystów, malarzy, uczonych, którzy posiedli godne miejsce w historii Huculszczyzny drugiej połowy XX wieku. W latach niepodległości pojawiły się nowe nazwiska, nowe wybitne osobistości. Adepci tej szkoły z duma prezentują sztukę ludową XXI wieku.

Ziemia Kosowska pochwalić się może wieloma utalentowanymi mieszkańcami. Dziewięciu zostało laureatami premii im Tarasa Szewczenki: hafciarka Hanna Wasyłaszczuk, pisarze Dmitro Pawłyczko, Roman Iwanyczuk i Taras Melnyk, stolarz-rzeźbiarz Wasyl Łukaszko, malarz Wołodymyr Szewczuk, literat Fedir Pohrebennyk, śpiewaczka operowa Maria Stefiuk, fotograf Wasyl Gerasymiuk. Cała plejada artystów, badaczy, etnografów swoją pracą sławi Huculszczyznę.

Mykoła Fokszej. Buł uczniem kosowskiej szkoły średniej. Następnie studiował we Lwowskim Instytucie Zooweterynarii (Akademia Weterynarii im. Grzyckiego). Praktyczną działalność rozpoczął w naukowobadawczym Instytucie Rolniczym i Hodowlanym Zachodniej Ukrainy (w Obroszynie) i Lwowskim Instytucie Zooweterynarii. Od 1978 roku do 1999 był kierownikiem działu hodowli zwierząt w iwano-frankowskiej stacji badawczej, a od 1986 – zastępcą dyrektora do spraw produkcji i kontaktów międzynarodowych. W 1985 roku ukończył doktoranturę w Połtawie i obronił przewód doktorski. Od marca 1999 do października 2003 roku był zastępcą przewodniczącego kosowskiej administracji rejonowej ds. rolnictwa. Od 2004 roku do wyboru na mera Kosowa był docentem katedry katastru w Kołomyjskim Instytucie Wykorzystania Bogactw Naturalnych. Jest autorem ponad 80 opracowań naukowych. Był promotorem 35 prac magisterskich i jednej pracy doktorskiej. Żonaty. Żona Uliana. Mają syna i córkę, oraz czterech wnuków.